ਖੇਡ ਮੇਲਾ ਭਦੌੜ

ਕਸਬਾ ਭਦੌੜ ਸਟੇਟ ਵੱਲੋਂ ਇਕ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਸਬਾ ਹੈ । ਤੀਸਰੇ ਦਰਜੇ ਦੀ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਜਿਸਦਾ ਮੂੰਗੀ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਸਦੀ ਤਰਸਯੋਗ ਹਾਲਤ ਉਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤਰਸ ਆਉਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਇਸਨੂੰ ਆਰਥਿਕ – ਸਮਾਜਿਕ ਪੱਖੋਂ ਕਮਜੋਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਇਹ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਕੁਦਰਤੀ ਕਰੋਪੀ ( ਹੜਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ਰਹੇ ) ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਬਟਾਈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰੋਪੀਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ । ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪਛੜੇਵਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਝਲਕਦਾ ਹੈ । ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਸਦਕਾ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਪਛੜੇਵੇਂ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਤੋੜੋ , ਖੇਤੀ ਜੋ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹੜਾਂ ਦੀ ਮਾਰ ਹੇਠ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਨੱਥ ਪਾਈ । ਆਪਣੇ ਬਲਬੂਤੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਨਿਜ਼ਾਤ ਪਾਉਣ ਲਈ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣ ਲਈ , ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸੂਝਵਾਨ ਲੋਕਾਂ – ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਖੇਡ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਤੇ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੁੱਚੀ ਦੀਆਂ ਖੇਲਾਂ ਕਰਾਉਣੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ । ਮਾਸਟਰ ਅਜਮੇਰ ਸਿੰਘ ਇਸ ਸਕੂਲ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਨ । ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਉਘੇ ਖਿਡਾਰੀ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹ ਹਾਕੀ ਦੇ ਵਧੀਆ ਖਿਡਾਰੀ , ਕਬੱਡੀ ਚੈਂਪੀਅਨ , ਕੁਸ਼ਤੀਆਂਵਿੱਚ ਕੌਮੀ ਪੱਧਰ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਨ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਦੇਖ – ਰੇਖ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ‘ ਰਾਜਾ ਨਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਖੇਡ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਭਦੌੜ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਇਹ ਖੇਡ ਮੇਲਾ ਬੜੀ ਹੀ ਧੂਮਧਾਮ ਨਾਲ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ । ਪਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਖੇਡ ਮੇਲੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਚਾਲੂ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕੇ । ਕੁਝ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਫਿਰ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ ਭੁੱਲੇ ਵਿਸਰੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਜੁੜਨ ਲੱਗੀਆਂ । ਪਬਲਿਕ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਨਵੇਂ ਸਿਰਿਉਂ ਗਠਨ ਕੀਤਾ । ਇਸ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਚੱਜੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਕੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਖੇਡ ਮੇਲੇ ਦੀਆਂ ਚੜਾਈਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਚੱਲ ਸੋ ਚੱਲ ਹਰ ਸਾਲ ਮੇਲੇ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਵਧਦੀਆਂ ਗਈਆਂ । ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਖਿਡਾਰੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਮੇਹਣਾ ਮਾਰਦੇ ਜੋ ਭਦੌੜ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ‘ ਚ ਨਹੀਂ ਖੇਡਿਆ ਉਹ ਵੀ ਕੋਈ ਖਿਡਾਰੀ ਹੈ । ਨੌਜਵਾਨ ਭਾਰਤ ਸਭਾ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੱਭਰੂਆਂ ਨੇ ਇਸ ਖੇਡ ਮੇਲੇ ਦੀ ਵਾਗ ਡੋਰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਲਈ ਤਾਂ ਮੇਲੇ ਦੇ ਰੰਗ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੀ ਬਣ ਗਏ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਸਕੂਲ ਗਰਾਊਡਾਂ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਝੱਲਣਾਂ ਜਵਾਬ ਦੇ ਗਈ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੇ ਖੇਡ ਸਟੇਡੀਅਮ ਦੀ ਲੋੜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ਤਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਅਰੰਭੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜੋ ਪੂਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ । ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਦੀ ਜੱਦੋ – ਜਹਿਦ ਬਾਅਦ ਖੇਡ ਸਟੇਡੀਅਮ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਤਾਂ ਬਣ ਗਿਆ । ਪਰ ਢੁੱਕਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਨਾਂ ਬਣ ਸਕਿਆ । ਲਗਾਤਾਰ ਉਡੀਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸੇ ਹੀ ਸਟੇਡੀਅਮ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀ । ਲੁਧਿਆਣਾ ਜਿਲ੍ਹੇ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਵਾਂਗ ਭਦੌੜ ਦੀਆਂ ਖੇਲਾਂ ਵੀ ਅਗਾਉਂ ਤਿਆਰੀ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ ਖੇਡਾਂ ਹਨ , ਜੋ ਰਾਏਪੁਰ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਵਾਂਗ ਪਰੀ ਉਲੰਪਿਕ ਹਨ ਤਾਂ ਭਦੌੜ ਪੇਂਡੂ ਖੇਲਾਂ ਪਰੀ – ਏਸ਼ੀਆ ਖੇਡਾਂ ਹਨ । ਇਸ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਇਨਾਮਾਂ ਦੀ ਰਕਮ ਹਜਾਰਾਂ – ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਤੱਕ ਨਕਦ ਰਾਸ਼ੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਹੈ , ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਇਸ ਖੇਡ ਮੇਲੇ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਕਮਾਇਆ ਹੈ । ਇਹ ਖੇਡ ਮੇਲੇ ਜਿੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਸਦੇ ਨਾਲ – ਨਾਲ ਮਿਲ ਖੇਲਣਾ ਖੇਲ ਕੇ ਪਿਆਰ ਵਧਾਉਣਾ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਵੀ ਛੱਡਦੇ ਹਨ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੇਡ ਗਰਾਉਂਡ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਵੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ । ਇਸਦੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲੀ ਹੋਈ ਹੈ , ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸੁਚੱਜੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਚਲਾ ਰਹੇ ਹਨ । ਜੋ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾਂਹ ਪੱਖੀ ਹੈ । ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਖੇਡ ਮਾਸਟਰ ਦੀਆਂ ਅੱਠ ਪੋਸਟਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਰੀਆਂ ਖਾਲ਼ੀ ਹਨ , ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਹਰ ਉਮਰ ਤੇ ਹਰ ਖੇਡ ਦੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਹਜਾਰ ਦੇ ਲਗਭਗ ਗਿਣੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ । ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕੋਚਿੰਗ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਥੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਕੋਚ ਹਨ ਤੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਪਲੇਅਰ ਹਨ । ਸਭ ਆਪਣੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਖੇਡ ਦੀਆਂ ਤਰੰਗਾਂ ‘ ਚ ਜੁਟੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ।